ใบไม้เปลี่ยนสีที่ Tri-State

ลมของฤดูใบไม้ผลิลอยละล่องผ่านหน้าต่างที่เปิดอ้ากว้าง ผ้าม่านสีขาวปลิวพลิ้วไปตามสายลม ต้นเชอร์รี่ บลอสซัม ข้างหน้าต่างกำลังออกดอกสะพรั่ง หญิงสาวยังนอนบนเตียงโดยมีแล็ปท็อปคู่ใจเปิดอยู่เบื่องหน้า หลายวันมานี้เอวาริณยุ่งอยู่กับการมองหาที่พักใหม่ และเธอจำเป็นต้องหาให้ได้ภายในอาทิตย์นี้ ใช่อาทิตย์นี้! เพราะเธอได้บอกเลิกสัญญากับเจ้าของอพาร์ทเมนท์ปัจจุบันแล้ว เธอยังนึกตำหนิตัวเองที่รีบบอกเลิกสัญญา เธอควรที่จะรอให้หาที่พักใหม่ให้ได้ก่อน ห้องเช่าที่ราคาไม่แพง อยู่ใกล้มหาลัย ในซินซิเนติหายากยิ่งกว่าอะไร

หญิงสาวเซิร์ททุกเว็ปไซท์ที่เธอรู้จัก แม้ว่าเธอจะเจอที่ถูกใจแต่ราคาก็แพงเกินงบของเธอ บางแห่งถึงแม้ค่าเช่าจะอยู่ในงบที่เธอจ่ายได้ แต่ก็ไกลเกินไปจากมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่

เอวาริณกังวลใจอยู่ไม่น้อย คนที่จะช่วยเธอได้ดีที่สุดในตอนนี้น่าจะเป็นแม่ของเธอเอง เพียงแค่เธอยกโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ ไม่เกินอาทิตย์ทุกอย่างก็เรียบร้อย กุลธิดาแม่ของเธอมีเพื่อนหลายคนในอเมริกาที่ยังติดต่อและสนิทหนมกัน แต่เอวาริณต้องการพิสูจณ์ตัวเองว่าเธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไป เธอสามารถดูแลและรับผิดชอบตัวเองได้ และเหตุผลที่เธออยากย้ายออกจากอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ก็ดูแสนจะงี่เง่า เพียงเพราะเธอไม่สามารถที่จะทนเห็นพี่นัทแฟนเก่าซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเธอที่อยู่อพาร์ทเมนท์เดียวกันพาแฟนใหม่มาที่อพาร์ทเมนท์บ่อยๆ สาเหตุที่เธอและนัทเลิกกันก็เพราะนัทเป็นคนสังคมจัด มีเพื่อนฝูงมากมาย เขาไม่เคยมีเวลาให้เธอเลย เวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือเขาไม่เคยอยู่ตรงนั้น  เธอก็เลยต้องถอยออกห่าง ทั้งๆที่ใจจริงเธอก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา เธอไม่อยากเจอนัทกับแฟนใหม่บ่อยๆ ไม่ใช่เธอหึงหวงหรืออะไร เธอแค่ทำตัวไม่ถูก

เมื่อหมดหนทางเธอจึงหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิท นาธาน แทนที่จะโทรหาแม่ของเธอ นาธานเป็นหนุ่มอินเดียที่เรียนเมเจอร์เดียวกับเธอ รู้จักกันตั้งแต่ปี ๑ นาธานย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ตั้งแต่อายุ ๑๐ ขวบ เขารู้ความเป็นไปของเมืองและถนนหนทางเป็นอย่างดี เธอตั้งใจจะไม่บอกนาธานเรื่องนี้ แต่เธอไม่มีทางเลือกถึงแม้จะรู้สึกเกรงใจเขาอยู่ไม่น้อย

"หวัดดีนาธาน ยุ่งมั๊ย ? " เธอพยายามทำเสียงให้ราบเรียบมากที่สุด ถึงแม้ในใจจะกะวนกะวายก็ตาม

"นิดหน่อย มีอะไรว่ามา " เขาตอบอารมณ์ดี

"คือ เราอยากให้นายช่วยหาห้องเช่าให้หน่อย คือ... เราต้องย้ายออกจากที่เก่าปลายเดือนนี้อะ ส่วนเหตุผลเดี่ยวเล่าให้ฟังทีหลังนะ จริงๆฉันก็ไม่อยากรบกวนนายหรอก แต่ฉันเซิร์ทเกือบทุกเว็ปไซดท์แล้วอะ แต่ก็ไม่เจอแบบที่ราคาไม่แพง ใกล้มหาลัย แล้วเข้าอยู่ได้ภายในสิ้นเดือนนี้ " 

นาทานหัวเราะเสียงดังก่อนที่เอวาริณจะพูดจบ  " ราคาไม่แพง ใกล้มหาลัย และเข้าอยู่ได้สิ้นเดือนนี้ในซินซิเนติ มันยากอยู่นะ เอวา!" เขามักเรียกเธอว่าเอวาซึ่งย่อมาจากเอวาริณ

"รู้ว่าหายาก แต่เราว่านายคงช่วยฉันได้นะ นายรู้จักคนตั้งเยอะ นะๆๆ" เอวาริณพูดภาษาอังกฤษเป็นต่อยหอย เธอรู้สึกมั่นใจเวลาพูดภาษาอังกฤษกับนาธาน ไม่ว่าเธอจะพูดผิดถูกเขาจะเข้าใจเธอเสมอ 

"โอเค เดียวเราดูให้นะ วันนี้ต้องเอาอาหารไปส่งลูกค้า หลังส่งเสร็จจะขับรถรอบๆละแวกนั้นดู เผื่อมีห้องให้เช่า"

"ขอบใจนะ นาธาน รักนายที่สุดเลย ^_^ " 

"เฮ้อออ"   นาธานถอนหายใจยาว เขามักแพ้ลูกอ้อนของเอวาริณอยู่เสมอและครั้งนี้เขาก็จะช่วยเธอให้ถึงที่สุดเมื่อนึกถึงรอยยิ้มที่แสนหวานและแสนซื่อของเธอ สำหรับเขาแล้วเอวาริณเป็นคนพิเศษเสมอ เขารู้จักเธอเมื่อสามปีที่แล้ว เธอลงเรียนคลาสภาษาอังกฤษวิชาบังคับคลาสเดียวกับเขา แล้วก็หาห้องไม่เจอ เธอบอกเขาว่าเพิ่งมาจากเมืองไทยเพื่อมาเรียนที่มหาลัยประจำเมืองนี้ เขาแทบไม่เชื่อว่าเอวาริณเป็นคนไทย เธอหน้าตาออกไปทางญี่ปุ่นหรือไม่ก็เกาหลี ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า รูปร่างผอมบางสูงน่าจะประมาณ 160 ซม  ยิ้มของเธอมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก บวกกับลักยิ้มของเธอ นาธานคิดว่าคนที่มาจากเซ้าท์อีสเอเชียส่วนมากจะมีสีผิวคล้ำ เอวาริณแตกต่างจากคนไทยที่เขาเคยรู้จัก ถ้าเธอไม่บอกว่าเป็นคนไทยเขาก็ยังคิดต่อไปว่าเธอเป็นคนญี่ปุ่นหรือไม่ก็เกาหลี เขาเคยคิดที่จะจีบเธอเมื่อรู้จักกันได้ระยะหนึ่ง แต่เมื่อรู้ว่าเธอมีแฟนแล้วเขาจึงไม่กล้า เขามีความสุขที่จะเป็นเพื่อนและคอยช่วยเหลือเธอแบบนี้ เขามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ